بررسی بازی Prince of Persia: The Lost Crown

بدون شک، یکی از بهترین خاطرات بسیاری از ما در دوران نوجوانی و جوانی، سری بازی های Prince of Persia (شاهزاده ایرانی) بوده است. فرنچایزی که خالق آن، جناب آقای جردن مکنر (Jordan Mechner) یکی از جذابترین هدیه ها را به طرفداران بازی های ویدیویی اهدا کرد تا برهه‌ای از زندگی‌مان با سری شاهزاده ایرانی توسط شرکت یوبیسافت (Ubisoft) به زیبایی سپری شود و خاطرات ریز و درشت زیادی را با شاهزاده محبوب مان بسازیم.

در ادامه به بررسی و نقد جدیدترین نسخه از این فرنچایز یعنی Prince of Persia: The Lost Crown خواهیم پرداخت تا ببینیم آیا این بار هم شاهزاده می تواند دل ما را ببرد یا خیر.
با اورگیم و بررسی بازی Prince of Persia: The Lost Crown، یکی از ایرانی ترین شاهزاده‌ها همراه باشید!

بررسی بازی Prince Of Persia: The Lost Crown، شاهزاده ای که سربلند است

قبل از بازی حال حاضر، از آخرین نسخه اصلی شاهزاده ایرانی یعنی Prince of Persia: The Forgotten Sands، مدت زمان زیادی می گذرد. حدود 14 سال و بعد از آن، سری شاهزاده پارسی خودش را راضی به عرض اندام برای ما طرفداران نمی‌کرد. نسخه‌ای جدید از Prince of Persia، چیزی بود که می توانست التیام بخش این دوری طاقت فرسا باشد.

از سیاست‌های غلط و پول پرستانه شرکت یوبیسافت که بگذریم؛ آن ها برای به دست آوردن قلب هواداران، شروع به بازسازی دومین نسخه سه‌بعدی شاهزاده ایرانی که در سال 2003 منتشر شده بود کردند تا به قول خودشان، دوباره پرنس خوش سر و زبان و دلاور داستان را در قالب محصولی تکراری اما با المان های به روز تر به خورد طرفداران بدهند. اما زهی خیال باطل!

در ایران همه سارگن را راشابار صدا می زنند!

از تریلرها و ویدیوهای این بازسازی می‌دانستیم که با محصول نه‌چندان جالب و حتی افتضاح روبه‌رو هستیم. این مورد را طرفداران هم حس کرده بودند. چرا که اعتراض‌ها و سرزنش‌ها بعد از اولین رونمایی‌ها از گیم پلی و گرافیک آن به شدت بالا گرفت. جوری که یوبیسافت مجبور شد اعلام کند انتشار اولین نسخه بازسازی شاهزاده پارسی به‌دلیل بالابردن کیفیت محتوایی و فرمی آن، به تعویق افتاده است.

بعد از آن بود که درکمال شگفتی نسخه‌ای دیگر از شاهزاده ایرانی در ژانر مترویدوانیا منتها با قالب دو و نیم بعدی معرفی شد. Prince of Persia: The Lost Crown محصولی بود که طرفداران در ابتدا به‌دلیل دو بعدی بودن آن، هجمه زیادی را به آن وارد کرده و گمان می کردند این هم شاهزاده‌ای محکوم به شکست از سری Prince of Persia خواهد بود و باید کم کم خود را آماده کرده تا با این فرنچایز خداحافظی کنند. اما تمام معادلات با عرضه بازی و تجربه آن برای منتقدان و طرفداران به کل عوض شد.

گارد جاویدان! قویترین سربازان امپراتوری ایران

برایم داستان بگو، این دنیا هبوطی از خواب است! – داستان بازی Prince Of Persia: The Lost Crown

حتما و به یقین ایرانی‌ترین نسخه شاهزاده پارسی، همین نسخه محسوب می‌شود. تا قبل از این، هیچ کدام از سری‌های قبلی Prince of Persia درک درستی از فرهنگ ایرانی و موجودیت آن را به مخاطب ارائه نمی‌دادند و به زور سعی می‌کردند چاشنی ایرانی بودن و تمدن ایران باستان را به آن اضافه کنند.

شاید تنها نسخه‌ای که غیر از این بازی به این هدف سعی کرد تا حدودی نزدیک تر شود و از بقیه محصولات شاهزاده ایرانی تا سال حاضر نیز در همین امر موفق تر بود، نسخه Prince of Persia 2008 بود که سفری سرگرم کننده با پرنس و شاهدخت الیکا را برای ما رقم زده تا با المان های زرتشتی و اهورامزدای ایران باستان خاطراتی هرچند اندک را بسازیم.

اما از بخت بد یا شاید هم خوب ما (بد به خاطرعدم عُرضه و نبود بستر مناسب در رابطه با ناتوانی ارائه محصولی در خور به منظور نشان دادن فرهنگ و تمدن چندین هزارساله ایران که وابستگی ما را به دیگران نشان داده و خوب به خاطر علاقه داشتن افراد دیگری به فرهنگ و تمدن مان) آخرین محصول از شاهزاده ایرانی کاملا به نامش یعنی ایرانی بودن وفادار است. نه تنها این وفاداری در جای جای داستان، شخصیت ها، مکان ها ، آیتم ها و روند بازی خودش را نشان می دهد بلکه کیفیت داستان گویی و غیرقابل پیشبینی بودن آن نیز امتیاز مثبت دیگری برای جدید ترین نسخه از فرنچایز Prince of Persia است.

همچنین باید به انتخاب سازندگان برای تعیین ساخت بازی در ژانر مترویدوانیا هزار درود و آفرین گفت؛ چرا که این سبک خاص بازی به داستان گویی، آشنایی با المان های فرهنگی ایرانی و گیم پلی آن کمک شایانی کرده است. شما می توانید ساعت ها در داستان اصلی و داستان های فرعی که مانند افسانه‌های شاهنامه، حماسه و هنر را با یکدیگر ترکیب کرده‌اند غرق شده و شاهزاده را در دنیای بازی که بی اغراق، یک هنر زنده است، همراهی کنید.

داستان شروع بسیاری جذابی دارد، سی سال از پادشاهی داریوش، شاهنشاه افسانه ای گذشته و حالا ایران در موضع ضعف قرار دارد. کوشانیان، سلسله‌ای قدرتمند و بی‌رحم در حال پیشروی و گرفتن ایران بزرگ هستند و کسی درتوانش نیست تا از حمله آن‌ها جلوگیری کند. اینجاست که افراد گارد جاویدان و شخصیت اصلی بازی یعنی سارگون، که خود عضوی از 7 مبارز همین سربازان شجاع است، وارد عمل شده و هجوم سپاه کوشانی را خنثی می‌کنند.

یوویشکا، اولین باس بازی و طراحی جالبش

بعد از آن بوده که گارد جاویدان، سرمست از پیروزی به کاخ ملکه تومیریس و شاهزاده غسان بازگشته و به ظاهر همه چیز آرام است. اما آناهیتا، استاد سارگون و یکی از فرماندهان، شاهزاده غسان را دزدیده و با خود به کوه قاف می‌برد. از اینجا است که روند جذاب داستانی تازه جان گرفته و آغاز می‌شود.

در ستایش داستان و استفاده از المان‌های دقیق ایرانی در بازی Prince of Persia: The Lost Crown این را باید گفت که حتی نام‌ها و نمادها بیشترشان وجود خارجی در تاریخ ایران باستان داشته که با اندکی جستجو می‌توانید آن ها را بیابید.

برای مثال ملکه تومیریس (تهم رییش) که یک شخصیت واقعی، البته به شکلی متفاوت در تاریخ است، یا استفاده از عدد 7 که از همان اول برای تعداد اعضای گارد جاویدان استفاده شده که در شاهنامه نماد عدد قدرت و مقدس بوده است. (جمشید شاه که ورجمکرد را ساخته و آن را 7 طبقه قرار داده است و در مقابل آژی دهاک یا ضحاک که بعدها آن را به 13 طبقه تغییر داده که نشان از تقابل اعداد 7 مقدس و 13 اهریمن دارد) و یا کوه قاف و سیمرغی که چندین سال است ناپدید شده، همه و همه هنری زنده و پویا را در تار و پود بازی جدید شاهزاده ایرانی جای داده اند.

علاوه بر داستان اصلی، در نقاط بسیاری از محیط‌های مختلف و متنوع بازی با شخصیت‌های جالب و مرموز زیادی برخورد خواهید داشت که می‌توانید به سرگذشت آن‌ها گوش کرده و با توجه به خواست خودتان درخواست‌هایی که از شما دارند را انجام دهید. از سربازی که به دنبال همرزمش عاجزانه از شما کمک می‌خواهد و انگار حافظه‌اش را از دست داده گرفته بگیر تا آهنگر جاودانه ای به نام کاهوا که اگر برایش آیتم های خاصی را پیدا کنید به شما قابلیت هایی برای سلاح‌های‌تان خواهد داد و … که مراحل فرعی و نکات جذاب بازی را به شما برای پیشبرد بیشتر داستان گوشزد می‌کنند.

شخصیت پردازی در کاراکترهای اصلی و فرعی داستانی به زیبایی، آوردگاهی از یک حماسه باشکوه است که ما را به دنبال خود می‌کشاند و باعث می‌شود در کنار این کاراکترها حس آشنایی قریبی را بدست آوریم. همچنین برخی اطلاعات از دنیا، دشمنان و حتی باس‌های بازی و داستان را با پیدا کردن لوح‌ها، کتبیه‌ها، شعرها یا سنگ نبشته های پیشگویی از سیمرغ میتوان با جستجو و تفحص در بازی بدست آورد و از این حجم از غنی بودن و گستردگی دنیای بازی Prince of Persia: The Lost Crown حیرت کرد.

شاید تنها ایرادی که بتوان به داستان این محصول گرفت، این است که برخی کاراکترهای فرعی مانند آرتابان و … چندان نقش مهمی در داستان بازی ندارند و اگر هم نبودند تفاوتی در پیشبرد داستانی ایجاد نمی‌کردند که البته این ایراد به راحتی قابل چشم پوشی است.

چک پوینت های بازی در کنار درخت واک-واک خودشان را نشان میدهند!

پلتفرم در پلتفرم ، ما را به سخت جانی خود این گمان نبود! – گیمپلی بازی Prince Of Persia: The Lost Crown

زمانی که گارد جاویدان پا به عرصه گذاشته تا دشمنان را قلع و قمع کند، مخاطب، سارگون ، شخصیت زبده و دوست داشتنی بازی جدید شاهزاده ایرانی را خواهد دید که «قیس» و «لیلا» را در اختیار خود دارد. اشتباه نکنید، این ها دوستان او نیستند! بلکه دو شمشیر و سلاح های اصلی و اولیه او هستند که در تمام بازی شخصیت پرنس را همراهی خواهند کرد. دو شمشیری که حتی برای نامگذاری آن ها نیز شرکت سازنده ساعت ها وقت گذاشته و پیشینه داستانی برایشان تدارک دیده است.

به این دو شمشیر، یک تیر و کمان که قابلیت‌های مختلف دیگری غیر از یک کمان ساده خواهد داشت را هم اضافه کنید و همچنین قدرت‌ها و طلسم‌هایی که شحصیت اصلی بازی در طول روند آن به دست خواهد آورد تا یک تجربه هیجان انگیز را برای مخاطب به ارمغان آورد. در مبارزه با دو شمشیر، سارگون غیر از ضربه زدن، توانایی ضد ضربه یا parry را خواهد داشت که در زمان مناسب با زدن دکمه دفاع خواهید توانست این ضدحمله را با انیمیشن های زیبایی مشاهده کنید.

به غیر از شمشیر و کمان قابلیت‌های مختلفی از جمله یادگیری کمبوهای متنوع با شمشیرها برای مقابله با دشمنان، طلسم‌هایی برای مجهز کردن خود به آن‌ها که می‌توان آن ها را خرید یا بدست آورد و قدرت هایی نشأت گرفته از سیمرغ که به پیشبرد سکوبازی و پلتفرم Prince of Persia: The Lost Crown کمک می کند را بدست خواهید آورد. به تمام این‌ها قدرت‌هایی تحت عنوان امواج آن‌را را اضافه کنید که ضربه های مخصوصی با قدرت آسیب بیشتر به دشمنان را در اختیار شما قرار می دهد.

توضیحات داخل عکس خودش گویای همه چیز است

دشمنان بازی نیز تنوع بسیار بالایی دارند و مهم‌تر از آن هرکدام قابلیت‌های متفاوتی داشته و هیچ دسته از آن ها شبیه به یکدیگر (چه از نظر ظاهر و چه قابلیت) طراحی نشده‌اند. با توجه به محیط‌های بازی نیز قابلیت‌های آن‌ها متناسب با دنیای اطراف‌شان است و حتی رنگ و بویی شبیه به مکانی که در آن قدم می گذارند تا برای شما دردسر درست کنند، دارند. برای مثال یکی از دشمنان جالب بازی زندانبان است که اگر به او اجازه بدهید شما را دستگیر کند. آن وقت یک مکان جدید در نقشه بازی که زندان است را به واسطه شکست خوردن از او کشف خواهید کرد.

باس‌های بازی گل سرسبد Prince of Persia: The Lost Crown هستند، چه باس‌های اصلی مانند جهاندار و … و چه مینی باس یا فرعی‌ها که هر کدام با قدرت‌های خاص خود برای بازیکن چالش برانگیز بوده و هوش مصنوعی خوبی را از خود نشان می‌دهند. همچنین هرکدام از آن‌ها پیش زمینه خاص خود را داشته و قبل از رویارویی آشنایی اولیه‌ای با آن ها خواهید داشت تا تاثیرگذاری خود را بر روی مخاطب بهتر و عمیق‌تر نشان بدهند.

اما روی دیگر بازی Prince of Persia: The Lost Crown بخش پلتفرمینگ و طراحی استادانه آن است. تنوع محیط های بازی همانند دشمنان نیز چشم نواز و با تعداد بالایی در خدمت گزاری برای شما آماده بوده تا با پازل‌ها و تله‌های محیطی سارگن و کنترل کننده او را به رقابت بطلبند.

هوشمندانه بودن آن‌ها از جایی خود را بیشتر نشان می دهد که بعد از کسب برخی مهارت‌های حرکتی شخصیت اصلی بازی، شکل آن‌ها متناسب با قابلیت‌های جدید سارگن عوض شده و براساس مواردی که کاراکتر شما کسب کرده باید به حل پازل‌ها و پلتفرمینگ در دنیای بازی بپردازید. این امر حتی در تکامل بخش سلاح‌های بازی نیز گسترش پیدا کرده و برای مثال بعد از بدست آوردن تیروکمان در مراحل جلوتر، بخش پلتفرمینگ براساس استفاده از آن برای عبور از برخی موانع ظاهرش عوض می شود.

البته که با توجه به سبک و سیاق خاص بازی باید توجه داشت پشت سر گذاشتن هیچ کدام از موارد بالا آسان نبوده و ممکن است مرگ‌های زیادی در طول تجربه 20 الی 30 ساعته بازی به استقبال شما بیاید. هرچند که درجه سختی بازی به جزئی‌ترین حالت ممکن قابل دستکاری است ولی بازهم Prince of Persia:The Lost Crown در کنار لذت بخش بودن خود بازی آسانی نیست و چالش‌های مخصوص به خودش را دارد.

از میان پرده های بازی: در جستجوی شاهزاده غسان …

این اگر یک تابلو نیست پس چیست؟! – گرافیک بازی Prince Of Persia: The Lost Crown

به جرأت می توان گفت روح انگیزترین شاهزاده پارسی‌ای که تا به حال دیده‌اید انتظار شما را می‌کشد. به شخصه تنها سری از این بازی که مثل Prince of Persia: The Lost Crown مرا وادار به ایستادن در یک جا و میخکوب شدن در طراحی فضای هنرمندانه و گرافیک هنری این فرنچایز می‌کرد، تنها نسخه سال 2008 آن بود. اما شاهزاده ایرانی داستان ما پا را از آن محصول نیز فراتر گذاشته و همانند نقاشی چیره دست با خلق پس زمینه‌هایی شگفت انگیز و وفادار به المان‌های داستانی خودش، مخاطبان را در قلب دنیای ساخته شده‌اش غرق می‌کند. شاید اصطلاح محیط زنده و پویا را در طراحی یک بازی شنیده باشید.

این گزاره همانطور که از نامش پیداست، اذعان به داشتن پیکره و روح در یک محصول مکانیکی را دارد که به خودی خود و خودجوش چیزی برای عرضه ندارد. کاری که شرکت Ubisoft در پیاده‌سازی گرافیکی این محصول انجام داده هم ما را به یاد بعضی از بازی های قدیمی و خوب آن ها مانند Rayman:Legends یا نسخه 2008 شاهزاده ایرانی میندازد.

محصولاتی که تمام‌شان برخلاف نداشتن شعور و احساس، یکصدا فریاد می‌زنند که من زنده ام! به این ترتیب چشم‌های بازیکن را به طراحی دلنشین، شاعرانه و دل انگیز خود خیره می‌ساختند. امری که Prince of Persia: The Lost Crown در آن به موفقیت عظیمی دست پیدا کرده است و هرچند گرافیک فنی آن ساده و تا حدودی ضعیف که توی ذوق می‌زند، تعبیه شده است. اما گرافیک هنری این اثر به قولی با آدم حرف‌ها خواهد زد.

در محیط‌های مختلف و متنوع بازی مخاطب چیزهای زیادی برای لذت بردن و سروکله زدن با آن ها سراغ خواهد داشت. مجسمه سیمرغی که عظمتش در پس زمنیه روح را جلا می‌دهد یا صحنه نبردی که سربازان در آن به جان یکدیگر افتاده و رحمی در کارشان نیست. دشمنان خوفناک و سیاهچاله‌های خوفناک‌تر را فراموش نکنید. Prince of Persia: The Lost Crown همانطور که زیبایی را زیباتر نشان می دهد، زشتی را هم به زیبایی، زشت‌تر نشان خواهد داد و این هنر سازندگانش است.

شاهزاده در عجب است که چرا همه مرده اند؟

این صدا نیست که می ماند، این جاودانگی تصویر سازی است. – موسیقی بازی Prince Of Persia: The Lost Crown

مهم‌ترین بخش در صداگذاری بازی جدید شاهزاده ایرانی دوبله فارسی و پشتیبانی از زبان فارسی آن در شرکت یوبیسافت بوده است که این امر به دقیق‌ترین و زیباترین شکل ممکن انجام شده است. تمام صداگذاری‌ها، از سارگن تا دشمنان و شخصیت‌های فرعی، چنان خوب و حرفه‌ای به دل می نشینند که انگار استودیویی ایرانی در داخل ایران این بازی را ساخته است.

به‌حدی تیم دوبله فارسی بازی نتیجه رضایت بخش و قابل قبولی را به نمایش گذاشته است که بعد از شنیدن هر دو صدای انگلیسی و فارسی، انتخاب شما کل کل‌های سارگن و آناهیتا یا کری خواندن باس‌ها برای شخصیت اصلی بازی به زبان شیرین پارسی است.

در بخش موسیقی نیز جناب آقای گریس کوکر (Gareth Coker)، آهنگساز اصلی بازی، سنگ تمام گذاشته و با ساخت موسیقی‌هایی با تم ایرانی که در هنگام مبارزه با باس‌ها کمی سر و شکل عوض می‌کند، ما را کاملا در حال و هوای شاهزاده پارسی جدید و خوش ساخت مان فرو می برد.

چیزی که جالب توجه بوده هماهنگی و خیال انگیزی موسیقی و محیط بازی در هنگام پیشروی با سارگن، شخصیت اصلی می‌باشد. این دو المان مکمل یکدیگر هستند. به حدی که محیط به موسیقی بازی عنصری به نام وَهم را اضافه کرده و بالعکس موسیقی نیز به محیط روحی در حال تکاپو را هدیه میدهد. وهمی که از آن حرف زده شده گویی اینگونه است که شکلی از بازسازی صفحات و تصاویری از شاهنامه در ذهن به هنگام گوش دادن به موسیقی بازی شکل می گیرد و این را میتوان جادوی بازی Prince of Persia: The Lost Crown دانست.

امیدواریم از بررسی بازی Prince of Persia:The Lost Crown لذت برده باشید. به نظر شما بازی Prince of Persia: The Lost Crown توانسته است بهترین شاهزاده ایرانی باشد یا خیر؟

Prince of Persia: The Lost Crown Review Verdict

prince of persia: the lost crown is one of the best games released in the metroidvania genre and also one of the best games of prince of persia and it has been able to revive this half-dead franchise to entertain its audience with Sargon and His story is related in ancient Iran.