بررسی بازی Hellblade 2

این روزها وقتی به صحبت‌های پیرامون بازی Senua’s Saga: Hellblade II نگاهی می‌اندازیم، همه از گرافیک شگفت‌انگیز آن و یک اثر کامل نسل نهمی می‌گویند. اما آیا کل موهبت تجربه جدیدترین ساخته استودیو نینجا تئوری همین است؟ با اورگیم و بررسی بازی هل بلید 2 همراه شوید.

گرافیک بازی هل بلید 2؛ یک اثر Next-Gen واقعی

بله کاملا درست است. اولین و شاید مهم‌ترین نکته مثبت بازی Hellblade 2 در گرافیک شگفت‌انگیز و در یک کلام، «فک برانداز» آن است. نینجا تئوری به‌خوبی از ماهیت این مجموعه استفاده کرده و ویژوال گرافیکی حیرت انگیزی که تاکنون در صنعت ویدیو گیم ندیده بودیم را برای آخرین ساخته خود پیاده سازی می‌کند. از همان ابتدا که با سنوآ قدم می‌زنیم، کیفیت عجیب بارش باران و حرکت روان گل و لای در زیر پای کاراکتر اصلی بازی، همه را مبهوت خود می‌کند. همین‌ها باعث شده‌اند که هل بلید 2 سر و صدای زیادی کرده و حتی به‌عنوان یکی از بهترین انحصاری‌های ایکس باکس از آن یاد کنند.

آن دسته از بازیکنانی که بازی اول مجموعه یعنی Hellblade: Senua’s Sacrifice را تجربه کرده‌اند، احتمالا با من هم نظر باشند که در ابتدا نیازی به وجود یک دنباله برای آن نمی‌دیدم. هل بلید 1 آن‌قدر بازی کاملی بود که داستان سنوآ به‌روشنی در آن روایت شده و شاهد نتیجه‌گیری خوبی هم بودیم. اما با معرفی نسخه جدید مجموعه، همین‌طور به این فکر می‌کردم که سازندگان می‌خواهند با سنوآ چکار کنند؟ چه داستانی ممکن است آن‌قدر ارزش تعریف کردن داشته باشد که Hellblade 2 به‌واسطه آن متولد شده و از ایکس باکس چراغ سبز بگیرد.

روایت یک داستان حماسی‌تر با سنوآ در هل بلید 2

نسخه اول مجموعه با اجرای هنرمندانه بازیگر اصلی و اضافه شدن مضامین مربوط به بهداشت روانی، نتیجه‌گیری خوبی داشته و سبب شد که یکی از بهترین ساخته‌های نینجا تسوری باشد. جنگجوی قهرمان ما هدف خود را دنبال کرده و تقابل صداهای درونی او هم به‌خوبی بازیکن را درگیر تصمیم‌های وی می‌کرد. حال در نسخه دوم، همین‌ها به شکل بهتری در بازی پیاده‌سازی شده‌اند. سنوآ این‌بار به‌دور از امیال شخصی، این‌بار برای اطرافیانش به سفری جدید رهسپار می‌شود. او اکنون فرصت این را دارد تا درخششی جذاب‌تر را تحویل‌مان دهد.

از همان شروع قصه در قسمت دوم هل بلید، متوجه می‌شویم که صداهای درونی بار دیگر همراه سنوآ هستند. این‌بار کاراکتر اصلی ما بزرگ‌تر و البته کمی هم عاقل‌تر شده است. او اعتماد به نفس بیشتری داشته و نسبت به صداهای درون خود بی‌تفاوت‌تر است. البته گاها عصبانیت وی هنگام عبور از چالش‌های محیطی را هم می‌بینیم که لحظه‌ای بوده و سریعا به همان سنوآیی که می‌شناسیم، سوییچ می‌کند. این صداها گواهی بر این است که همچنان روان‌پریشی کاراکتر اصلی بازی را تحریک می‌کند. سنوآ دیگر این شرایط را پذیرفته و قصد ندارد که این صداها را از بین ببرد.

صداها در این نسخه بیشتر نقش داستان سرایی لذت بخشی را دارند که بازیکن را کاملا در جریان اتفاقات می‌گذارند. حتی نقش این صداها در حل پازل‌های محیطی هم دیده می‌شود و راحت‌تر از نسخه قبل می‌توانید آن‌ها را حل کنید. سنوآ افکار عجیب و پر از آشوبی دارد که با این صداها بهتر درک می‌شوند و اضطراب درونی وی هم از طریق آن و هم از چهره نگرانش مشخص می‌شود. احتمالا نیازی هم به گفتن نیست که بازی را حتما باید با هدفون تجربه کنید و اگر چنین نباشد، ظلم بزرگی به خود می‌کنید!

هر چه‌قدر که داستان بازی پیش می‌رود، متوجه می‌شویم که سنوآ (با بازی فوق‌العاده ملینا یورگنس) این‌بار قصد دارد تا مردمانش را از بردگی نجات داده و جلوی کشته شدن بیشتر‌شان را بگیرد. او ابتدا در کشتی بزرگی همراه با دیگر برده‌ها دیده می‌شود و با ایجاد سانحه دریایی برای آن، در یک ساحل تیره و تار رها می‌شود. او در ابتدا هیچ سلاحی ندارد؛ اما با پیشروی و بالا رفتن از تخته سنگ‌های بزرگ، با اولین دشمنش رو به رو شده و شمشیر بزرگش را غنیمت می‌گیرد. بازی از همین‌جا آموزش‌های لازم مانند حمله سبک و سنگین را به شما یاد داده و با پیدا شدن سر و کله دشمنان دیگر، داج‌زدن و Parry را هم یاد می‌گیرید.

سیستم مبارزات بهتر؛ اما با همان پایه و اساس قبلی

همان‌طور که انتظارش می‌رود، سیستم مبارزات بازی چندان پیچیده نیست، اما رشد آن نسبت به نسخه اول را کاملا درک خواهید کرد. همین سبب می‌شود که گیم‌پلی بازی هم جذاب‌تر از نسخه پیشین باشد. کاراکترهای دیگر بازی هم عالی ظاهر شده‌اند و سنوآ از طریق تعامل با آن‌ها، سفر خود را ادامه می‌دهد. سنوآ در کنار درگیری با ذهن آشفته خود و صداها، با این کاراکترها هم تعامل دارد و هر کدام داستان را بهتر برای‌تان جا می‌اندازند. گویا سنوآ با شیطان درونی خود و شیاطین بیرونی در حال نبرد بوده و این حجم از سنگینی اتفاقات، برای دختر لاغر اندام هل بلید ۲ سخت و طاقت‌فرسا به‌نظر می‌رسد.

شاید ابتدا نگران این بودیم که با گسترده‌شدن ماجراجویی سنوآ، سازندگان نتوانند روایت چندان منسجمی مانند نسخه اول داشته باشند. اما همه چیز به‌خوبی پیش رفته و همان داستانی که انتظار داشتیم، بدون اغراق و اضافه‌گویی در هفت ساعت روایت می‌شود. بیشتر روایت بازی در قالب همان گفتگوهای درونی سنوآ شکل می‌گیرد. حتی جالب است بدانید که نمایش زیرنویس دیالوگ‌ها هم به سمت چپ و راست منتقل می‌شود تا اثرگذاری بهتری در کنار استفاده از هدفون داشته باشند. در صورت استفاده از هدفون هم هر کدام از صداهای درون سنوآ، از گوش‌های متفاوت هدفون شنیده خواهند شد.

علیرغم اینکه رشد خوبی در مبارزات بازی می‌بینیم، اما ماهیت آن با هل بلید 1 یکسان است. تنها صحنه‌های ویژوالی مبارزات و کات‌های سینمایی آن زیباتر شده و حرکت دوربین هم منطقی‌تر دیده می‌شود. دیگر دشمن از نقطه کور دوربین به شما ضربه نمی‌زند و نینجا تئوری روی یکی از باگ‌های مهم نسخه قبلی کار کرده است. سنوآ بار دیگر با فوکوس کردن می‌تواند هم پازل‌های محیطی را حل کرده و هم ضربه‌ای را به دشمنان وارد کند که قابل دفاع کردن باشند. در نظر داشته باشید که ضربه‌های Light Attack شما توسط دشمن دفاع می‌شود و می‌توانید از فوکوس یا ضربه سنگین استفاده کنید.

تنوع دشمنان در بازی نسبتا خوب است و حداقل نسبت به نسخه اول دوباره رشد خوبی را شاهد هستیم. تهدیدی که آن‌ها روی سنوآ ایجاد می‌کنند هم چالش بیشتری داشته و کم کم باید مهارت خود را بالا ببرید. پری کردن حملات به سرعت تصمیم‌گیری خودتان بستگی دارد و می‌توانید یک دوئل شمشیر با شمشیر سرگرم کننده با دشمنان مختلف بازی داشته باشید. انتظار کامبت چندان پیچیده‌ای مشابه با بازی‌های دیگر را نداشته باشید؛ اما در کل همین هم برای هل بلید 2 قابل قبول به‌نظر می‌رسد.

فاصله رویارویی با دشمنان بعدی هم در بازی کوتاه‌تر شده است و در لحظات ابتدایی بازی هم بازی کاملا این را به شما گوشزد خواهد کرد. طبق گفته سازندگان، نبردهای بازی از قسمت Battle of the Bastards سریال گیم آو ترونز الهام گرفته شده و اگر تماشاگر آن بوده باشید، کاملا با فضای دارک و نبردهای سنگینش آشنا هستید. نبردهای بازی Hellblade II هم تا حد زیادی موفق می‌شود تا چنین حسی را به شما منتقل کند. بخش سینماتیک این نبردها خارق‌العاده به تصویر کشیده شده و مخصوصا در فضاهای تنگ‌تر، هنرنمایی گرافیکی بازی را بهتر نظاره هستیم.

پازل‌های سرگرم کننده بازی Hellblade II

شاید گفتن این نکته تا به اینجا ضروری باشد که هل بلید 2 جزو معدود آثاری است که به شایستگی می‌تواند برچسب Next-Gen را به خود بزند. بازی بدون شک زیباترین اثر ویدیو گیمی است که شاید تاکنون بازی کرده‌ام. طراحی چهره کاراکتر با ظرافت کار شده و انیمیشن‌های حرکات وی در حالت‌های مختلف هم عالی است. سرزمین اسکاندیناوی تلفیقی از لوکیشن‌های تاریک با نورپردازی گاه و بی گاهش به‌خوبی طراحی شده و هنر نینجا تئوری را می‌توانیم شاهد باشیم. همین‌ها سبب می‌شود که حالت Photo Mode بازی یکی از پر استفاده‌ترین ابزارهای آن در آینده‌ای نزدیک باشد.

پازل‌ها هم یکی از بخش‌های مهم هل بلید 2 محسوب می‌شوند. کاوش در جهان نسبتا بزرگ بازی به لطف ایجاد تنوع در معماها، سرگرم کننده‌تر از گذشته دیده می‌شود. معماهای بازی دیگر مربوط به یک چپتر خاص نیستند و نینجا تئوری یکی از باگ‌های دیگر هل بلید 1 یعنی تجمع پازل‌ها را حل کرده و در طول ماجراجویی‌تان پخش می‌شود. برخی از پازل‌ها هم اختیاری هستند و ممکن است که تا انتهای بازی، یک یا چند معمای پرسپکتیو بازی را نتوانید پیدا کنید. پیمایش در غارهای تاریک و پیدا کردن مسیر با کمک جادوی سنوآ هم جز پازل‌های آن محسوب می‌شود.

سخن آخر

بازی Hellblade II نمونه خوبی از یک اثر سرگرم کننده و تماشایی است که با تمرکز روی روایت المان‌های متضاد هم و پرداختن به درونیات آشفته سنوآ، اثری فراموش نشدنی را تحویل‌تان می‌دهد. بازی Hellblade II همه نگرانی‌های طرفداران پیرامون دنباله و البته خود استودیو نینجا تئوری را با موفقیت حل و فصل می‌کند.

در تجربه تقریبا هفت ساعته خود، همراه با سنوآ هیولاهای جدیدی را شکست داده و صداهای ذهن آشفته‌اش را بیشتر از همیشه می‌شنویم. گویا نینجا تئوری با موفقیت یک فرمول ساده را به مجموعه‌ای بسیار بزرگ‌تر تبدیل کرده و ریکس نگران کننده‌اش در نهایت جوابگو بوده است. هل بلید 2 دنباله‌ای هیجان‌انگیز با گرافیک فک برانداز است که داستان گویی را به زیباترین شکل ممکن تحویل‌مان داده و ویژگی‌هایی دارد که معدود بازی‌های AAA صنعت می‌توانند تحویل‌مان دهند.